Ο κόσμος των νησιών του Αιγαίου είναι σήμερα ένας προορισμός των διψασμένων για ήλιο τουριστών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όμως, ο ίδιος αυτός τόπος ήταν ένα θέατρο αμφίβιων επιχειρήσεων και αεροναυμαχιών με νηοπομπές.

Με την Βαλκανική εκστρατεία ανοίχθηκε για το Γερμανικό Ναυτικό στην Ανατολική Μεσόγειο ένα νέο θέατρο πολέμου. Έπειτα από την αποτυχημένη υποστήριξη της αεραπόβασης στην Κρήτη και την Βόρεια Αφρική, με ό,τι πλοία βρίσκονταν. Τα περισσότερα απ΄αυτά ήταν μικρά φορτηγά και μηχανοκίνητα ιστιοφόρα σκάφη, που ανελκύστηκαν μετά την βύθισή τους και επισκευάστηκαν αποκτώντας καινούργιο κινητήρα. Εξαίρεση αποτελούσαν το πρώην Γιουγκοσλαβικό σκάφος ναρκοπολέμου "Drache" και το ανελκυσθέν πρώην Ελληνικό αντιτορπιλικό "Ερμής". Για τις επιχειρήσεις στο Αιγαίο, προσήλθαν επίσης πλωτά πορθμεία του Γερμανικού Ναυτικού από την Μαύρη Θάλασσα και ναρκαλιευτικά από την Δυτική Μεσόγειο.

Μετά την αυτομόληση της Ιταλίας στους Συμμάχους δημιουργήθηκε μια κρίσιμη κατάσταση στα Δωδεκάνησα, καθώς Βρετανικά στρατεύματα κατέλαβαν τα υπό Ιταλικό έλεγχο νησιά. Η Γερμανική πλευρά κατόρθωσε για μια ακόμη φορά να ελέγξει το Αιγαίο με δύο αμφίβιες επιχειρήσεις. Παρά ταύτα, το 1944 ο ανεφοδιασμός της Κρήτης και των Δωδεκανήσων προξενούσε ολοένα και περισσότερα προβλήματα, τα οποία δεν μπόρεσαν να επιλυθούν ούτε και με την χρησιμοποίηση των κυριευμένων Ιταλικών αντιτορπιλικών.

Το φθινόπωρο του 1944 η προέλαση των Σοβιετικών κατέστησε αναγκαστική την εκκένωση της Ελλάδας από τα Γερμανικά στρατεύματα. Η εκκένωση των νησιών επιτεύχθηκε σε δύο μήνες με θαλάσσιες και αεροπορικές μεταφορές. Όμως στην Κρήτη, στην Μήλο και στα Δωδεκάνησα έπρεπε οπωσδήποτε να αφεθούν πίσω μικρές φρουρές, οι οποίες μέχρι την παράδοση, τον Μάϊο του 1945, ευρίσκοντο σε διαρκείς συγκρούσεις με τους Συμμάχους.